Mijn dochter, toen 32,  heeft in 2018 euthanasie gekregen via Expertisecentrum Euthanasie (EE) toen nog Stichting Levenseindekliniek. Vanaf haar zestiende heeft ze geworsteld met psychische problemen en het onbegrip van de maatschappij voor dit soort problematiek. Op enig moment werd het haar duidelijk dat ze, zoals zij zelf zei “nog maar voor 5% was wie ze ooit was geweest” en dat die andere 95% niet meer ging terugkomen. Ze besloot een verzoek tot euthanasie te doen bij haar eigen GGZ-instelling. Daar was niet echt gehoor voor en daarom heeft ze zich tot EE gewend.
Vanaf haar aanmelding in oktober 2016 heeft ze ruim 2 jaar moeten wachten voordat ze werd geholpen.

We hebben in die twee jaar geleerd dat een euthanasietraject een lang en zwaar traject: voor degene die euthanasie gaat krijgen omdat die  telkens weer wordt geconfronteerd met de pijn van anderen; voor de naasten omdat zij moeten toeleven naar het definitieve afscheid van een dierbare.
Ik heb als moeder geleerd dat dit behalve een zware weg ook een heel mooie, bijzondere en intieme weg is. Ik beschouw het als een voorrecht dit op deze manier te hebben mogen meemaken: de rust, overgave en opluchting toen ze “ja” zei op de vraag van de psychiater: “wil je nog steeds dat ik je help sterven?”

Ik hoop dat andere ouders hiervan leren dat je er maar beter voor je kind kunt zijn; blijf niet pushen en proberen; houd op nog eventuele behandelingen voor te stellen. Dat doen de behandelaren wel, als er nog enige hoop op een andere afloop is. Deze humane wijze van sterven is, zowel voor de patiënt als de naasten, absoluut te verkiezen boven welke lijdensweg dan ook. Je wordt er niet door overvallen en er zijn geen losse eindjes of “had ik maars”.
Ik hoop dat de reguliere GGZ leert, dat het voor patiënten heel belangrijk is dat ze zich gehoord voelen in hun doodswens; dat het er op z’n minst over moet kunnen gaan. Hoe mooi zou het zijn als steeds vaker eigen behandelaren bereid zijn het gesprek over een persisterende doodswens met hun patiënt te voeren en de mogelijkheden van een traject te onderzoeken. Nog mooier zou het zijn als zij uiteindelijk de stap kunnen zetten de euthanasie – indien nodig – zelf uit te voeren. De wachttijden bij EE zullen afnemen en hopelijk zal het aantal zelfdodingen – vaak in wanhoop en eenzaamheid – dan afnemen.

Meer horen over het verhaal van Heleen, luister dan het interview met haar in de NVVE podcast Doodnormaal: https://open.spotify.com/episode/6M7Tcc9Xk9YNA5BA9GaHYl?si=E2kVoR08RhiM99hQspnSdw