Een potentiële vriend

Ik woonde ooit in een beschermde woonvorm, waar altijd hulpverleners aanwezig waren om mee te praten of te wandelen. Het was tijdens één van die wandelingen met mijn begeleider dat ze vertelde dat ze die middag naar de sportschool zou gaan. Sporten kon ik zelf niet meer, helaas. Het was geen bijzonder gesprek. Tot ze zei: ¨Wij zijn bijna even oud. In een andere situatie hadden we misschien vrienden kunnen zijn die samen gaan trainen. Vreemd idee, heh?¨ Dat raakte mij als een mokerslag.

Op het moment dat zij me eraan herinnerde dat ik ook, met haar en de andere ´gewone´ mensen, in de sportschool had kunnen staan, gebeurde er iets. Er werd een evenwicht tussen ons hersteld. Het was één opmerking, die mij van een hopeloos zieke cliënt veranderde in een potentiële vriend. Niet alleen in mijn eigen ogen, maar ook in hoe ik dacht dat zij mij beschouwde.

Als je maar lang genoeg psychisch ziek bent is het heel makkelijk om jezelf op den duur minder waarde toe te kennen dan anderen, die het duidelijk allemaal beter kunnen dan jij. Niet ´gewoon´ kunnen zijn wordt hetzelfde als ´minderwaardig´ zijn. Zelfstigma, heet dat. Mijn zelfstigma was dat ik me niet kon voorstellen dat een begeleider mij op een andere manier kon zien dan als iets zieks. Door haar ogen zag ik vooral een gemankeerd wicht.

Inmiddels ben ik zo ver hersteld dat ik weet dat ´gewone mensen´ niet bestaan. Net zomin als ´gemankeerde wichten´. Zelfstigmatisering daarentegen komt wél heel veel voor.

Ik probeer anderen duidelijk te maken dat, hoe ziek ze ook zijn, in iedereen een potentiële vriend en een sportschool-maatje schuilt. Dat doe ik niet alleen door het zelf te internaliseren en naar collega´s uit te dragen, maar ook door het naar mijn cliënten uit te spreken. Ik maak (soms onhandige) opmerkingen, spreek mijn gedachten uit. Laat waardering blijken. Alles om die oneerlijke stigma-stem tegen te spreken. Ik hoop daarmee af en toe een zelfstigma te mogen stukslaan.

Hoi!

In deze column schrijf ik over wat mij geholpen heeft bij mijn herstel van een jarenlange eetstoornis, persoonlijkheids- en stemmingsproblematiek. Mijn leven was een zooitje: ik wilde lange tijd het liefst wegvluchten in de dood. Van die doodswens herstellen was een lang proces. Ik probeer een reconstructie te maken van dat herstel. Wie of wat heeft mij geholpen? Op welke manier kan dat een ander ook helpen? Het wordt een verhaal in delen en anekdotes, waar je misschien hoop of inspiratie uit kunt putten.

Groetjes, Floor