Identiteit
Licht zenuwachtig stapte ik het pleintje op de Gasperilaan in Utrecht op. Het geluid van joelende kinderen en top 40 muziek kwam me tegemoet. Mijn maatje Erik was er nog niet, maar ik liet me niet kennen. Mensen zeiden weleens dat ik dapper ben omdat ik met een microfoon voor de camera ging staan. Ze moesten eens weten. ¨Mevrouw, waar bent u van?¨ Brulde een jong van een jaar of twaalf en rende weg zonder op het antwoord te wachten. Ze moesten eens weten wie ik werkelijk was..
Maar dit was niet het dagelijks leven, want hier kon ik iemand anders zijn.
Vandaag was ik even niet ¨21-jarige vrouw – presenteert zich leeftijdsadequaat, (AS I) anorexia nervosa purgerend type, (AS II) comorbiditeit, GAFscore: 50¨. Nee, vandaag was ik hier als reporter. ¨Goedemiddag, ik ben van RTV wijktelevisie. En ik heb gehoord dat hier iets leuks te doen is!¨. Daar kwam Erik aan met de camera: we konden aan de slag.
Een diagnose bepaalt niet wie je bent. Toch werd de mijne bepalend voor hoe ik me voelde. Mijn eetstoornis was mijn identiteit, als een veilige jas. Samen met mijn andere diagnoses maakten ze mij tot ¨de psychiatrisch patiënt¨. Het was geen beroepskeuze waar ik altijd van gedroomd had, maar toen ik het eenmaal was ging ik me er steeds meer mee vereenzelvigen. En daar schuilt gevaar. Daarom deed ik, als ik niet in het ziekenhuis of een kliniek verbleef, vrijwilligerswerk.
Ik ontmoette Clé tijdens een fotografiecursus. Ze begeleidde een groepje vrijwilligers dat, vanuit een kale flat in Kanaleneiland, nieuwsberichten maakte voor de lokale televisie. Clé vroeg me om in haar team te komen werken. Ik zei ja en leerde er een paar jaar lang veel over nieuws, interviews en beeldmontages.
Clé bood me hiermee een uitweg. Ze heeft me nooit naar diagnoses of pijnlijke zaken gevraagd, terwijl ik wist dat zij die zag. Ze had mijn ziekte door, maar voelde aan dat ze er was om mij daar even respijt van te geven. Destijds dacht ik dat ik tijdens mijn vrijwilligerswerk een masker op had dat mijn ´echte ik´ bedekte. Ik dacht dat ik me verschool. Inmiddels weet ik dat dat niet juist is: de reporter was óók een deel van mij. Een gezond deel dat aandacht kreeg.
Psychische ziekten verdrukken de andere rollen die een patiënt heeft. Ze laten de mooie dingen die een mens is (of nog kan zijn) verdwijnen. Maar wat aandacht krijgt, groeit. Het is belangrijk voor herstel dat mensen andere kanten van zichzelf (her)ontdekken. Dan krijgt de ziekte vanzelf minder speelruimte.
Hieronder, uit het archief van U in de Wijk 2010: Floor gaat langs op een tuinfeest in Kanaleneiland:
SVW: Dat doet wat met je! 2025 edit
Hoi!
In deze column schrijf ik over wat mij geholpen heeft bij mijn herstel van een jarenlange eetstoornis, persoonlijkheids- en stemmingsproblematiek. Mijn leven was een zooitje: ik wilde lange tijd het liefst wegvluchten in de dood. Van die doodswens herstellen was een lang proces. Ik probeer een reconstructie te maken van dat herstel. Wie of wat heeft mij geholpen? Op welke manier kan dat een ander ook helpen? Het wordt een verhaal in delen en anekdotes, waar je misschien hoop of inspiratie uit kunt putten. Groetjes, Floor
