Dinsdag 13 februari vond weer een online netwerkbijeenkomst van ThaNet plaats. Het werd goed bezocht door ruim 70 netwerkleden en de hoofdspreker was dit keer Sofie Verdegem, klinisch psychologe en cliëntgericht-existentiëel psychotherapeute. Zij werkt als hulpverlener en onderzoeker bij Reakiro in Vlaanderen.

De lezing werd opgenomen en is integraal terug te kijken op het youtubekanaal van ThaNet:

Reakiro is een inloophuis voor mensen met een langdurige doodswens omwille van psychisch lijden. Reakiro is ontstaan uit zorgnood in het werkveld; het is een vrijplaats waar kan worden gesproken over leven én dood. Als aanbod wordt gegeven onthaal en buddywerking, individuele gesprekken en groepswerking. Het aanbod is voor mensen met vaak complexe en chronische problematiek en vaak een complexe verhouding tot de GGZ. Ook hulpverleners en naasten kunnen terecht met vragen bij Reakiro. Sofie gaf in haar presentatie achtergronden van Reakiro weer.

Reakiro werkt met een tweesporenbeleid: er kan zowel een euthanasievraag zijn en een vraag naar behandeling waarbij de hulpverlener ruimte biedt aan beide. Binnen deze twee sporen combineren ze vier benaderingen:

• presentie benadering: gebaseerd op de presentietheorie, een niet wetende houding, met een therapeutische presentie. als hulpverlener ben je soms bijna de enige die nog zin of betekenis brengt.
• herstel benadering: deelname van ervaringsdeskundigen, het zoeken naar ‘levensvonken’, gericht op een zinvol bestaan met kwetsbaarheid.
• existentiele benadering met de 4 existentiele gegevenheden (I Yalom). Daarbij is het van belang als hulpverlener steeds voeling te blijven houden met beide polen.
• palliatieve benadering: bij een gemis en verlies van zingeving. Er komt ruimte voor het accepteren van de palliatieve fase, waarbij gestopt mag worden met vechten, bij voorkeur in verbinding met de omgeving.

Voor de teams die werken bij Reakiro zijn een aantal onderwerpen van belang gebleken:

• In het bieden van hulp en bespreken van de doodswens is authenticiteit van belang, contact van mens tot mens en ook ruimte voor eigen beleving. Echtheid is de basishouding. In het werken met de client kan expliciet dan het dilemma en eigen gevoelens van de hulpverlener benoemd worden. Ook de ambivalentie van de hulpverlener en het team mag duidelijk zijn.
• Ruimte voor zelfzorg en rouwen
• Ruimte voor de onmacht die ervaren wordt en het beperkt zijn.

Sofie gaf inzichten bij wat mensen met een chronische doodswens nodig hebben in de begeleiding. Helpende factoren zijn daarbij het steun ervaren bij het omgaan met de doodswens, interrelationele zorg en het weer ervaren van zingeving. De overgang en het ervaren van groei en verandering is voor de clienten belangrijk. Dit kan ook de groei zijn in de acceptatie van een doodswens. Het spreken over de dood en over de dooswens zet iets in beweging.

De volgende netwerkbijeenkomst vindt plaats op 11 juni 2024.