Leah Middelkoop doet namens 113 en Expertisecentrum Euthanasie onderzoek naar mensen die euthanasie verzoeken op psychiatrische gronden. Hier vertelt ze over haarzelf en het SUNSET-onderzoek.
1. Wie ben je?
Mijn naam is Leah Middelkoop. Ik ben afgestudeerd van de master Health Promotion and Behaviour Change aan de Universiteit van Amsterdam. Dit is een master psychologie in de richting van beleid en preventie. Tijdens mijn studietijd ben ik begonnen als hulpverlener in de hulplijn van 113 Zelfmoordpreventie. Vanaf september ben ik daarnaast ook gestart als onderzoeker bij 113.
2. Wat voor onderzoek doe je?
Ik ben aangesloten bij een nieuw en bijzonder onderzoek. Het betreft een unieke samenwerking tussen 113 Zelfmoordpreventie en Expertisecentrum Euthanasie, genaamd SUNSET, waar we hopen de doodswens en hulpbehoeften van mensen met een euthanasieverzoek op grond van psychisch lijden beter in kaart te krijgen. Dit zullen we doen door het afnemen van vragenlijsten bij mensen die bij Expertisecentrum Euthanasie verzoeken om euthanasie. Het doel is om een hulpaanbod te ontwikkelen voor mensen die (vaak lang) moeten wachten voordat ze bij Expertisecentrum Euthanasie terecht kunnen, om zo te voorkomen dat ze tijdens het wachten overlijden door zelfdoding.
3. Wat hoop je te leren van dit onderzoek?
Het blijft spannend voor mensen om het gesprek aan te gaan over ‘dood willen’ – of het nu gaat om euthanasie voor psychisch lijden of het bespreken van suïcidale gedachten. Ook is er wetenschappelijk nog erg weinig bekend over verschillende soorten doodswensen en hoe die met elkaar samenhangen. Ik hoop dat het onderzoek daar meer helderheid in gaat brengen. Toch is het grootste doel van dit onderzoek het verbeteren van het hulpaanbod voor mensen die euthanasie hebben aangevraagd op grond van psychisch lijden. Veel mensen in die groep voelen zich (helaas) nog vaak ongehoord en onbegrepen. We hopen hierin een verschil te kunnen maken.
4. Wat kun je hulpverleners nu al meegeven?
Ga het gesprek aan, hoe lastig het soms ook lijkt. Een doodswens of suïcidale gedachten worden vaak weggestopt. Mensen zijn bang voor de gevolgen die het kan hebben als ze dit bespreekbaar maken, terwijl contact soms al zo’n enorm verschil kan maken. Probeer zo open en zonder oordeel dit gesprek in te gaan en luister eens echt naar wat iemand te zeggen heeft en de pijn die daarachter zit. Erkenning kan al veel betekenen voor iemand.
